پل "گلدن گیت" در سانفرانسیسکو

پل گلدن گیت که در طول چهار سال سال و با صرف هزینه 35 میلیون دلار ساخته شد، از نظر جذب توریست در جهان بسیار شناخته شده است. اصلی ترین فراخنای معلق این پل 1280 متر ارتفاع دارد که 27 سال است که رکورد دار جهان می باشد. این پل دارای دو برج به بلندی 314 متر است که بدین ترتیب در حدود 55 متر از بنای تاریخی واشینگتن "واشینگتن مانیومنت" بلند تر است. پنج پایه این پل در راستای آن تا عمق 130 متری دریا فرو رفته است. طراحی پل با تقلید از بن مایه "آرت دکو تم" انجام شد. شیار عریض و عمودی پشتاره قسمت بالایی برج تابش نور آفتاب را در روی پل تشدید می کند.

تماشای غروب آفتاب از روی پل گلدن گیت بسیار منظره زیبا و جالبی است. وقتی مردم بر روی آن می ایستند می توانند پل "ترانسامریکا"(tranamerica)، برج "کویت"(coit) و حتی نمای بیرونی پل "بای"(bay) را ببینند. در اواخر بعد از ظهر منظره رنگارنگ و زیبایی در پل پدید می آید. برج های این پل کابل های معلق پل را محکم نگه می دارد و بالای برج بسیار کوچکتر از پایین آن است. این برج 160 متر از سطح جاده پل بلندتر است. پل گلدن گیت، سانفرانسیسکو را به مارین کانتری متصل می سازد و طول این جاده 7/1 مایل است که می توان این مسیر را با اتومبیل، دوچرخه و یا پیاده طی کرد. زمین های مرتفع کرانه دریا و نزدیک گلدن گیت بهترین مکان برای گرفتن عکس است. کشتی های باربری و قایق های گشت زنی از پارک گلدن گیت و "توین پیکس" تا پل بای ردیف شده اند.

سالها پیش فردی به نام "جوزف بایرمن استراس" در فکر ساخت یک پل بر روی گلدن گیت بود. وی فقط یک سال پس از تکمیل و ساخت پل و از بین بردن این تفکر در میان عموم که "هیچ کس نمی تواند بدلیل موانع برطرف نشدنی که بر همه مبرهن است، بر روی گلدن گیت پل بسازد"، زندگی کرد.

در انتهای جنوبی پل در تاریخ 16 اکتبر سال 1970 یک مکان با نام "قلعه پوینت"بعنوان یک بنای ملی_باستانی برگزیده شد. قلعه پوینت در سال 1853 تا 1861 در زمان آغاز جنگ های داخلی آمریکا و از خشت پخته ساخته شده است.

این قلعه باستانی در عملیات اجرایی ساخت پل گلدن گیت کاربرد داشت. واقعیت های اداری و دیگر اطلاعات در این مورد در کتابخانه تحقیقاتی گلدن گیت قابل دسترسی است.

در واقع نام گلدن گیت به تنگه گلدن گیت در مدخل ورودی بندر سانفرانسیسکو ،از سمت اقیانوس آرام، باز می گردد. این تنگه بطور تقریبی سه مایل طول و یک مایل عرض دارد و از 5/4 تا 5/7 گره دریایی تشکیل شده است. رنگ همیشگی این پل نارنجی مایل به قرمز _شنگرف_ است که به آن "رنگ بین المللی" می گویند. معمار مشاوری با نام "ایروینگ مارو" از بکار بردن رنگ های معمول همچون سیاه و خاکستری خودداری کرده و از رنگ متمایز نارنجی استفاده کرد. دلیل وی برای این کار این بود که رنگ نارنجی با رنگ های طبیعی فاصله میان دو ستون پل _فراخنا_ به خوبی در هم آمیخته می شد چرا که با رنگ های گرم زمین مطابقت داشته و با رنگ سرد دریا و آسمان در تضاد است. این رنگ برای دید بهتر کشتی های در حال گذر بسیار مفید است. رنگ آمیزی این پل بصورت پی در پی و مداوم صورت می گیرد، این رنگ از پل در مقابل نمک فراوان موجود در هوا که باعث پوسیدگی و زنگ زدگی فولاد می شود محافظت می کند.

در واقع این پل در زمان ساخت آن رنگ آمیزی شد و طی این 27 سال فقط برخی جاهای آن روتوش شده است. در سال 1965 به دلیل پوسیدگی این پل طرحی مبنی بر تعویض رنگ پل مصوب شد این طرح در سال 1995 به اتمام رسید. و از آن زمان تا کنون فقط رنگ پل روتوش شده است.

در حال حاضر 17 آهنگر و 38 نقاش در جدال با باد و طوفان و دریا، از این پل محافظت می کنند. آهنگران فولاد های پوسیده پل را جابجا کرده و با میخ پرچ های فولاد مقاوم را به آن پرچ می کنند. آهنگران همچنین صفحات و میله های فلزی را جابجا می کنند تا بتوانند به راحتی ستون ها و بخش های اصلی و افقی پل را رنگ آمیزی کنند. نقاشان هم تمام سطوح پوسیده پل را رنگ می کنند.در طی مدت تکمیل این پروژه در سال 1937 جوزف استراس قطعه شعری را بر روی پل نوشت.

این پل در زمان ساختش در سال 1937 مرتفع ترین پل جهان بوده است که کار ساحت آن چهار سال به طول انجامید. پروژه ساخت آن در پنجم ژانویه 1933 کلید خورد و در 28 می سال 1937 به پایان رسید. در طی ساخت این پل یازده کارگر کشته شدند که ده نفر از آنها در اثر سقوط داربست جان خد را از دست دادند. این پل با هزینه 2/1 میلیارد دلار به قیمت سال 2003 آمریکا ساخته شد و 128 لامپ برای روشنایی پل در آن بکار رفته است.